Dün akşam sıradan başlayan sohbetlerin yerini aldı aşk birdenbire.
Tüm geçmiş aşklar ve isyanlar masaya yatırıldı tek tek...
Temize çekilmiş olması gerekirdi geçmişin şairin dediği gibi.
Farkına vardım ki, kalbim aslında hiç birini tam olarak affetmemişti.
Biri hariç...
İnsanın "kendini" affetmemesi olmaz zaten lakin geçmişin, geçmişte, sorgusuzca bırakılması gerekliydi...
Nasıl affediliyordu insanlar ?
Nasıl bırakılıyordu giden özgürlüğüne
ve geri gelmeyecek oluşuna duyulan öfke nasıl yok ediliyordu,
hatırlamaya çalışıyorum...
Masaya yatırıldı sırayla tüm geçmiş aşklar...
Muhtemelen bir an için bile olsa hatırladı zihinleri beni, bana dair bir şeyleri...
Özlemle, hayretle ve kimi zaman öfkeyle bahsettim çünkü, yani yürekten,
...hatırlasınlar diye....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder