"Sen bendekileri, içimdekileri nasıl bilebilirsin ki ?" dedi.
Gözüm değerken gözüne ve dokunmamak için sakladığım ellerim ceplerimdeyken;
"Ben sendeki beni bilirim" dedim.
Ve ekledim, "senle benim toplamım değil midir insan ?"
Baktı.
Gülümsedi. Uzandı ellerime.
"Kırmasan olmaz değil mi buzları ?" dedi.
Gülümsedim sessizce.
"Bu sahne bana çok tanıdık" dedi.
"Bana da" diye ekledim.
Sarıldık,
Öpüştük,
Ayrıldık.
--------------------------------
"Seni çok sevdim ben, sense...." dedi.
Yüzümü çevirdim gizlemek için hüznümü, utancımı...
"Konuş be, birşey söyle !" dedi.
"Ne desem boş, biz bir zaman hatasıydık..." dedim.
Güldü alaycı.
"Bu mu yani sonunda söyleyeceğin ?!?" dedi.
"Ben seni sevebilme ihtimalini sevdim ve seni birtek yalnızlığımla aldattım" dedim,
Şiirlerden başka sığınacak liman kalmadığını anladığımda.
"Aptal!" dedi eli yanağımdayken.
Bir daha dokunmayacak,
Bir daha öpmeyecek ve
Bir daha öyle sevmeyecekti.
Öpüştük,
Sarıldık,
Ayrıldık ve arkadaş kaldık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder